Jerzy Konorski urodził się 1 grudnia 1903 r. w Łodzi, znajdującej się wówczas w zaborze rosyjskim. Jego ojciec – Maurycy Konorski – był prawnikiem. Jego matką była Stanisława, z domu Kalinowska. Jerzy był ostatnim z czwórki rodzeństwa. W 1910 r. wstąpił do polskiego gimnazjum (w tym czasie wybór polskiego, a nie rosyjskiego gimnazjum był aktem patriotyzmu), które ukończył w 1921 r., już w niepodległej Polsce.
Od wczesnej młodości pragnął zostać naukowcem. Najpierw rozpoczął studia matematyczne na Uniwersytecie Warszawskim, ale zniechęcony szybko przeniósł się na psychologię, a następnie na medycynę. Medycyną również się rozczarował, ponieważ te studia oferowały mnóstwo wiedzy pamięciowej, a w niewielkim tylko stopniu wyjaśniały, jak działa mózg. Olśnienie przyszło w 1927r., gdy wraz z przyjacielem Stefanem Millerem, który dzielił z Konorskim zainteresowania naukowe, odkrył książki Iwana Pawłowa o odruchach warunkowych. Studiowanie prac Pawłowa pochłonęło Konorskiego do tego stopnia, że na studia medyczne poświęcał minimum czasu.

Po pewnym czasie Konorski i Miller zorientowali się, że wbrew zdaniu Pawłowa, jego teoria odruchów warunkowych nie wyjaśnia wszystkich nabytych zachowań zwierząt i ludzi. Postawili hipotezę, że jeżeli zwierzę w obecności określonego bodźca wykona pewien ruch i zostanie za to nagrodzone (przy czym ruch będzie konieczny do uzyskania nagrody), to po wielokrotnym powtórzeniu tej sekwencji nauczy się ono zawsze wykonywać ruch w obecności bodźca. Ten typ odruchów obaj polscy badacze nazwali odruchami warunkowymi II typu (obecna nazwa, zaczerpnięta od prowadzącego równoległe badania amerykańskiego uczonego, twórcy behawioryzmu, B.F. Skinnera – to odruchy instrumentalne), określając jednocześnie odruchy pawłowowskie, jako odruchy warunkowe I typu.

W 1928 r. rozpoczęli samodzielne eksperymenty na własny koszt. Pierwszym ich zwierzęciem doświadczalnym był młody buldog o imieniu Bobek, kupiony na targu za 10 złotych. Warunkowanie wyglądało następująco – na dźwięk fisharmonii łapa psa była drażniona prądem, co wywoływało jej uniesienie, które było z kolei nagradzane wrzuceniem kawałka kiełbasy do miski. Po kilku dniach doświadczeń pies zaczął podnosić łapę już na sam dźwięk fisharmonii. W ten sposób Konorski i Miller po raz pierwszy uzyskali w warunkach laboratoryjnych odruchy warunkowe II typu. Wyniki swoich badań opublikowali w 1928 r. Uzyskali wówczas na swojej uczelni prawo do korzystania z laboratorium katedry fizjologii człowieka i mogli teraz eksperymentować na większej liczbie psów i przy użyciu lepszej aparatury.

Konorski ukończył medycynę w 1929 r. i rozpoczął wraz z Millerem pracę w Państwowym Szpitalu Psychiatrycznym w Pruszkowie, gdzie stworzyli małe laboratorium, w którym mogli kontynuować badania. W 1931 r., na zaproszenie Iwana Pawłowa, obaj badacze wyjechali do Leningradu i rozpoczęli pracę w jego laboratorium. Konorski oceniał swój prawie dwuletni pobyt w tym laboratorium za bardzo istotny w jego karierze naukowej.

W 1933 r. Konorski powrócił do Warszawy, gdzie założył laboratorium odruchów warunkowych w Instytucie Biologii Doświadczalnej (Instytucie Nenckiego) w Warszawie i ożenił się z dr Lilianą Lubińską, również neurofizjologiem. Jego żona pół roku wcześniej wróciła z Sorbony, gdzie studiowała osiem lat i uzyskała tam doktorat. Lubińska współtworzyła z nim laboratorium w Instytucie Nenckiego i przez długi okres blisko współpracowali.

Po najeździe Niemiec na Polskę i zajęciu Warszawy Konorski postarał się o zabezpieczenie
jak największej ilości materiałów naukowych przed zniszczeniem. Następnie próbował z żoną przedostać się do Rygi i stamtąd przez Skandynawię do Wielkiej Brytanii. Wobec zamknięcia granicy sowiecko-łotewskiej przedostali się tylko do Białegostoku. Dzięki pomocy kolegów z laboratorium Pawłowa Konorski uzyskał stanowisko dyrektora departamentu fizjologii w Stacji Biologii Podzwrotnikowej w Suchumi nad Morzem Czarnym, znanym ośrodku badań nad małpami naczelnymi. Wobec zbliżania się wojsk niemieckich do Suchumi został ewakuowany do Tbilisi, gdzie pracował w szpitalu wojskowym. W 1945 r. powrócił do Warszawy.
Wobec zniszczenia Warszawy, Konorski brał udział w odtwarzaniu Instytutu Nenckiego, z tymczasową lokalizacją w Łodzi. W grupie inicjującej tę działalność został kierownikiem zakładu neurofizjologii. Instytut rozpoczął działalność eksperymentalną w 1947 r. Początki pracy w Instytucie były bardzo trudne – nie było aparatury, środków, znaczna część przedwojennych pracowników (m.in. Stefan Miller) zginęła w czasie wojny. Entuzjazm był jednak wielki.

W 1946 r. Konorski rozpoczął pracę nad książką, która miała opisywać całą dziedzinę odruchów warunkowych. Praca została wydana po angielsku w 1948 r. pod tytułem „Conditioned Reflexes and Neuron Organization”. W ZSRR książka została uznana za rewizjonistyczną, jak i w ogóle badania nad odruchami instrumentalnymi, które w Rosji Sowieckiej zostały zakazane – w Polsce były one też źle widziane, ale ich nie zakazano mimo, że Konorski przeżywał z tego powodu ciężkie chwile.

Instytut Nenckiego przeniósł się do nowego budynku w Warszawie w 1955 r. W latach 60. rozwijała się owocna współpraca Konorskiego z nauką amerykańską (został członkiem National Academy of Science). W 1967 r. Konorski wydał po angielsku w Stanach Zjednoczonych (wydanie polskie było dwa lata później) Integracyjną działalność mózgu. Książka została przyjęta chłodno, gdyż dla większości czytelników okazała się zbyt trudna. Kilka hipotez w niej zawartych wkrótce obalono, ale inne potwierdziły się w pełni, np. hipoteza jednostek gnostycznych. W 1968 r. Konorski został dyrektorem Instytutu Marcelego Nenckiego.
Pod koniec życia Jerzy Konorski został zgłoszony do Nagrody Nobla, ale szanse na jej uzyskanie przekreśliła jego śmierć. Zmarł 14 listopada 1973 r. w Warszawie.

Jerzy Konorski był chyba najwybitniejszym polskim neurofizjologiem, którego osobowość naukowa przez długie lata wywierała znaczny wpływ na polską naukę. Odkrył i opisał odruchy warunkowe II typu (odruchy instrumentalne). Wprowadził do nauki światowej nowe idee – tajkie jak jednostki gnostyczne czy plastyczność mózgu. Rozwinął polską terminologię neurofizjologiczną. Po wojnie odbudowywał Instytut Nenckiego, kształcąc zespół pracowników, którzy rozwijali przez lata polską neurofizjologię, a od 1968 r. był dyrektorem Instytutu. Wydał szereg ważnych publikacji, z których do dnia dzisiejszego cytuje się jego ksiązki: „Conditioned Reflexes and Neuron Organization” i „Integracyjna teoria mózgu”.

Publikacje J. Konorskiego:

Konorski Jerzy (1948), Conditioned reflexes and neuron organization. Cambridge: Cambridge Univ. Press. UK.
Konorski Jerzy (1967), Integrative activity of the brain. An Interdisciplinary Approach. Chicago: Univ. Chicago Press. USA.
Konorski Jerzy (1969), Integracyjna działalność mózgu. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe. Polska.
Konorski Jerzy [ed. Gardner Lindzey] (1974), A history of phychology in autobiography (vol. 6), New Jersey: Prentice-Hall Inc. USA. Dostępne: http://konorski.nencki.gov.pl/wp-content/uploads/2013/07/Jerzy-Konorski-autobiogrphy.pdf